Իշխանափոխությունը ինքնանպատակ հարց չէ, բայց հիմքում պիտի ժողովրդի շահերը լինեն

2017-ի խորհրդարանական ընտրություններից հետո վարչապետ կնշանակվի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, ով 2018-ին` նախագահ, իսկ Սերժ Սարգսյանը վարչապետ կդառնա` ավելի լայն լիազորություններով, որոնք հնարավոր կլինի ապահովել մինչ այդ կատարված սահմանադրական փոփոխություններով: Սա իշխանության փոփոխման մի սցենար է, որն այսօր հայտնվել է մամուլում: Մյուս կողմից` քոչարյանամերձ ուժերը կամ մարդիկ այսուայնտեղ անկնարկներ են անում, թե նա կարող է վերադառնալ որպես վարչապետ և հետո սահուն տեղափոխվել Բաղրամյան 26: Սրանք տարբերակներ են, որոնց հավատալու կամ դրանց հավաստիությունը կասկածի տակ դնելու հիմքեր չունենք: Բայց ինչպես ասում են` անծուխ կրակ չի լինում: Հարցը պարզապես ծխի ուղղությունն ու դրա հնարավոր ազդեցության հետևանքներն են: Եթե սուտ է այս ամենը, ապա որտեղից են նման սցենարներ ծնվում: Իսկ եթե սուտ չէ և դրանք հրապարակ են նետվում հասարակության տրամադրությունը շոշափելու համար, դրանով իսկ ավելի լուրջ է դառնում ամեն ինչ: Միաժամանակ` տխուր:

Անձերից վերանանք: 1990-ից մինչ հիմա Հայաստանի ներքին քաղաքականությունը մի քանի հոգու շուրջ է պտտվում: Լավն են այդ մարդիկ, թե վատը, ինչ են արել նրանք երկրի համար և որքան, այլ քննարկման հարց է: Խնդիրն այն է, որ սցենարներից որևէ մեկի իրականանալու պարագայում կրկին պտույտ ենք կատարելու` «դարձ ի շրջանս» մեր: Արդեն 24 տարի հասարակությունը նույն դեմքերը, քաղաքական դաշտի նույն «դերակատարներին» տեսնելով ու լսելով հոգնել է: Հայաստանի ներքին կյանքն արդեն նմանվում է օճառային օպերայի, որի, ասենք, քսան սերիա բաց թողնելուց հետո միացնում ես հեռուստացույցը և պարզվում է, որ ֆիլմի իրադարձությունները նույն տեղում են մնացել: Օր է փոխվում, ամիս է անցնում, ձմռանը գարունն է հաջորդում, բայց մեր երկրում նույն ջուրն է, նույն ջրաղացը: Հայկական հայտնի մուլտֆիլմի հերոսի պես մենք հայտնվել ենք մի շրջափուլում, ուր տարածությունն ու ժամանակը ոչ ընթացք ունեն, ոչ սկիզբ ու վերջ: Այս ամենի հետևանքն այն է, որ մարդիկ երկրից հեռանում են: Նրանք չեն հեռանում, այլ իրականում փախչում են:
Թե՛ իշխանությունը, թե՛ ընդդիմությունը նախևառաջ իրենց մտածողության մեջ փոփոխությունների անհրաժեշտություն ունեն: Եթե նրանց գործողությունները ելնեն այն մտայնությունից, թե Հայաստանում յուրաքանչյուր օր առնվազն մեկ ընտանիք ընդմիշտ լքում է երկիրը, ապա գուցե իշխանափոխության սցենարների մեջ դիտարկվեն ժողովրդի շահերը, ոչ թե` առանձին անձերի:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հե՜յ, հեղափոխություն, ո՞ւր մնացիր
• Հանրահավա՞ք եք ուզում, ինքնե՛րդ էլ արեք
• Եռյակում միմյանց հետ հայտարարություններո՞վ են խոսում
• Գյումրու ռուսական ռազմակայանը նախընտրելի ԶԼՄ-ներ ունի՞
• Սխալ տնտեսական քաղաքականությունը հարվածում է սպառողի գրպանին
• «Ժառանգության» հետ մի բան այն չէ
• Օրենքները լավն են, երբ գործում են
• «Ժառանգությունն» ինքն է իրեն դուրս դրել ընդդիմադիր դաշտից
• Ո՞վ պետք է փոխհատուցի գյուղացու կրած վնասի համար
• Դեղերի գները, այնուամենայնիվ, կբարձրանան
• Լիդինգթոն. «Հայ-թուրքական արձանագրությունները պետք է կատարվեն առանց հետաձգման»
• Ծառուկյանն ավելի քան կոմպրոմիսային է
• ԲՀԿ-ի «վազքը» ավելի կարճ կլինի, քան ենթադրվում էր
• Նոր ընդդիմություն կձևավորվի՝ ընդդեմ իշխանության և ոչիշխանականների
• Իշխանափոխությունից հետո «լավ» ընկերները կմնա՞ն համակարգում
• Հոկտեմբերի 27-ի բեռն ու Հայաստանի ապագան
• Գագիկ Ծառուկյանը ներողություն կխնդրի՞
• Ի՞նչ կա Ծառուկյանի մտքին
• Երբ որդեկորույս մայրերին քաշքում են ինչպես խուլիգանների
• Երբ հասցեատերն ավելի կարևոր է, քան հարցն ինքնին

Մեկնաբանություններ